Volgens de mensen van TamTam, met wie ik vorig jaar heb samengewerkt is een smartphone om te snacken, een tablet om een maaltijd te gebruik en een PC (vooruit, een Mac) om te koken. Best een aardige vergelijking.
Waar ik me in vergist heb is dat ik dacht dat je op een iPad ook kon koken. Ik heb geprobeerd hem als blocnote te gebruiken, met een stylus van Adonit, de meest nauwkeurige, maar dan nog krijg je nauwelijks meer tekst op één iPad-bladzijde dan op een PostIt.
Ik heb ook met een draadloos toetsenbord rondgelopen. Dat keyboard van Apple is best klein, maar nog altijd groter dan je iPad. Dan loop je ineens met twee apparaten rond die ieder voor zich best draagbaar zijn, maar samen toch wat veel van het goede.
Verder zijn de tekstverwerkers voor de iPad die ik uitgeprobeerd heb mij te primitief. Ik mis zodra ik ermee aan de slag ga meteen allerlei mogelijkheden van Word, die ik kennelijk vaak gebruik.
Dan blijft er weinig over: gamen (doe ik niet) en video's kijken (doe ik eigenlijk ook niet, ik heb wel een Netflix-account, tot grote tevredenheid van mijn kinderen, maar daarvoor gebruik ik mijn tv).
Het idee van de tablet/iPad was dat hij de missing link zou zijn tussen de smartphone en de PC, maar ik mis daar helemaal niks. Vrijdagmiddag, bij de Mattheus, zag ik wel iemand met een iPad foto's maken. Die heeft een mooie toepassing gevonden: wazige foto's maken met een veel te groot apparaat.
Nog één ding: kinderen zijn er dol op. En hun ouders, die ontploffen van trots als hun tweejarige spontaan gaat swypen en filmpjes kijken. Zou dat de toekomst zijn van de iPad, een spelcomputer voor kinderen tot 12 jaar? Dat was vast niet de bedoeling van wijlen Steve Jobs.
