Dat kan natuurlijk ook komen omdat ik nooit naar het journaal kijk of naar actualiteitenrubrieken.
Maar toch, ik was geboeid en wilde meer, dus ik ben verder gaan zoeken. Het blijkt dat ze allerlei langere en kortere documentaires maken over van alles en nog wat: Femen, politiek geweld op de Filipijnen, bare knuckle fights in Engeland (waar anders?). Stuk voor stuk boeiend en mooi gemaakt.
De stijl wordt wel gonzo journalism genoemd: de interviewer is regelmatig in beeld en zijn commentaar en zijn emotionele reacties zijn een belangrijk deel van het geheel. Objectiviteit is geen vereiste, er komen geen deskundigen voor de camera en ze doen niet aan handige animaties of uitgebreide achtergrondinformatie. Je ziet alleen de interviewer en de mensen over wie het gaat.
Zo krijg je ook video's die je snel kunt produceren (en ze duren ook geen uur). Vandaag schieten, vanavond monteren, morgen online. Dat is trouwens een deel van de formule: voortdurend nieuwe programma's. Anders loopt je publiek weg.
Hip
En Vice is ongelofelijk hip. De interviewers en programmamakers zijn twintigers of dertigers, met tattoos en goed haar, en de topman, Shane Smith is helemaal een icoon van het snelle leven.In een interview met de Financial Times mijmerde hij liefdevol over zijn vroegere bestaan: “I would be at the party and would just want to get wasted, take coke and have sex with girls in the bathroom,” Nu is hij 43 en heeft hij, met twee jonge kinderen, vaker zin in een dutje. Toch een wat ander type dan Nancy McKinstry of John de Mol, om maar wat mediabazen te noemen.
Rupert Murdoch, een andere, volkomen onhippe mediatycoon, die meer in geld is geïnteresseerd dan in mooie documentaires, had al vrij snel door dat Vice iets bijzonders is en heeft een aandeel in het bedrijf gekocht. Nu is een combine waar Walt Disney (van Sneeuwwitje) deel van uitmaakt bezig 10% van de aandelen over te nemen.
Business model
Ik ben dan benieuwd waar Vice zijn geld aan verdient. Ik had altijd begrepen dat het in de mediawereld bergafwaarts ging en ik ben wat wantrouwig tegenover startups die miljoenen mensen bereiken, maar nog even niet weten waar het geld vandaan moet komen, behalve dan van venture capitalists. Twitter of zo.Nou, Vice heeft een eenvoudig businessmodel. (Ik ken er trouwens maar vier: uurtje factuurtje, advertenties verkopen, producten verkopen en abonnementen verkopen): advertenties. Net als Facebook en Google.
Grote merken, zoals Intel, Ray Ban en The North Face, zijn erg geïnteresseerd in de doelgroep van Vice. Jonge mannen (tweederde van het publiek), hoog opgeleid, ze geven 2x zoveel uit aan reizen als gemiddeld, gaan veel vaker uit en zijn 3,4 zo vaak ZZP'er als de gemiddelde (jonge man in Amerika).
Of zoals Smith tegen Murdoch zei: ‘I have Gen Y, I have social [media], I have online video. You have none of that. I have the future, you have the past.’ Best stoer om tegen iemand te zeggen die 5% van je bedrijf koopt.
Generation Y dus, het grootste cohort sinds de babyboomers en het rijkste, ook al is de helft volgens Smith werkloos. De doelgroep staat mooi beschreven in de mediakit.
Net als de tarieven. Je betaalt 45 dollar aan Vice voor iedere duizend keer dat jouw banner wordt bekeken. De video's van Vice worden 550 miljoen keer per maand bekeken. Dat kan leuke bedragen opleveren.
Vice verkoopt overigens nog meer dan banners. Je kunt ze ook een video laten maken, of een hele serie. North Face heeft dat gedaan. Je ziet daarin af en toe iemand in een broek van North Face of zo'n tas. Een stuk minder storend dan product placement in een doorsnee soap. Maar uiteraard is daar controverse over, dus kijk vooral zelf.
En ze schrijven ook nog artikelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten